Dogwood var gold Dereń rozłogowy odm. złotokora

Dereń rozłogowy odm. złotokora
[Cornus stolonifera Flaviramea]

Krzew podobny do derenia białego, również rozrastający się szeroko, dzięki pokładającym się i zakorzeniającym gałęziom. Pędy i gałęzie zielonożółte, błyszczące, krzew często spotykany w parkach. Liście eliptyczne lub szerokolancetowate, długości 6-12 cm, z wierzchu ciemnozielone, od spodu niebieskawe i przylegająco owłosione. Kwiaty żółtawobiałe, owoce białe. Występuje w części wschodniej Ameryki Północnej. Zwykle nie odróżniany od derenia białego. Szczególnie polecany na niskie, podmokłe tereny o glebach torfiastych i bagiennych. W dużych parkach sadzić należy na brzegach rozległych łąk, nad brzegami wód i w podobnych miejscach. Wytrzymały na mrozy i na zanieczyszczenie powietrza w miastach i w okręgach przemysłowych. Polecany także do zadrzewień osiedlowych.

Dogwood  var gold
[Cornus stolonifera Flaviramea]
Shrub-like white dogwood, also widely expanding, thanks pokładającym andzakorzeniającym branches. Stems and branches greenish-yellow, shiny, shrub often found in parks. Leaves elliptic, 6-12 cm long, dark green, bluishunderneath and przylegająco hairy. Flowers yellowish, white fruit. It occurs in parts ofeastern North America. Usually not distinguished from a white dogwood. Especially recommended for low, wet areas with peaty soils and wetlands. In large parks to beplanted on the shores of vast meadows, on the banks of the waters and similar places.Resistant to frost and air pollution in cities and industrial districts. Also recommended forresidential trees.

DEREŃ KANADYJSKI Cornus canadensis

DEREŃ KANADYJSKI   Cornus canadensis

  

Niski, ścielący się krzew tworzący efektowne dywany. Kwiaty derenia są niepozorne, natomiast jaskrawoczerwone owoce bardzo efektownie wyglądają w czerwcu. Jest rośliną ekspansywną, rozrasta się za pomocą pędów rozłogowych. Preferuje gleby lekko kwaśne, przepuszczalne, ale wilgotne. Znosi umiarkowane zacienienie. Nadaje się do sadzenia pod koronami drzew.

Dereń jadalny, właściwy Dogwood edible, right

Dereń jadalny, właściwy
[Cornus mas]

   Krzew lub niskie drzewo o szerokiej koronie. Młode pędy owłosione, w jesieni zielonoszare, od strony nasłonecznionej zwykle zaczerwienione. Pień i grube gałęzie pokryte płatkowato łuszczącą się korowiną. Drewno bardzo twarde. Pączki (w zimie) zróżnicowane na kwiatowe (większe, kuliste, na trzoneczkach) i liściowe (wydłużone, siedzące). Liście jajowato - eliptyczne, długości 4-10 cm, na wierzchołku zaostrzone, u nasady zaokrąglone lub klinowate, z obu stron zielone i pokryte (przynajmniej młode) przylegającymi włoskami. Na jesieni liście brazowoczerwone i czerwone. Kwiaty drobne, złocistożółte, pachnące, ukazują się wiosną (marzec - kwiecień) przed rozwojem liści. Owoce ciemnoczerwone, elipsoidalne, długości 1,5-2 cm, z dużą, twardą pestką. Dojrzewają we wrześniu - październiku.

    Występuje w południowo - wschodniej europie, na Kaukazie, w Azji Mniejszej. rośnie w widnych lasach dębowych i grabowych (w poszyciu) oraz na suchych, słonecznych zboczach jarów i dolin.
   Od dawna uprawiany w wielu  krajach, także poza granicami naturalnego zasięgu (również w Polsce). Dawniej szczególnie ceniony jako drzewo owocowe. Całkowicie wytrzymały na mrozy i bardzo wytrzymały na suszę. Wymaga gleb żyznych, przepuszczalnych, zasobnych w związki wapnia (zasadowych). Dobrze rośnie w warunkach miejskich. Bardzo efektowny i dekoracyjny w okresie kwitnienia oraz jesienią, gdy dojrzewają owoce, a następnie intensywnie przebarwiają się liście. Zimą gałązki z pączkami kwiatowymi nadają się do pędzenia, podobnie jak gałązki forsycji. Doskonały krzew dla dużych parków i zieleni osiedlowej. Powinien znaleźć szersze zastosowanie w południowo - wschodniej Polsce. Sadzić należy pojedynczo na trawnikach i na obrzeżach dużych skupień drzew. Obficie owocuje tylko w miejscach słonecznych. Nadaje się na cięte żywopłoty. Rozmnaża się z nasion. Owoce używane na nalewki, dżemy i galaretki. W stanie pełnej dojrzałości (po opadnięciu) słodkie i smaczne.

Dogwood edible, right[Cornus mas]

   Shrub or small tree with broad crown. Young shoots hairy, gray-green in autumn, from the sunlit side is usually red. Trunk and thick branches covered with scaly bark płatkowato. Wood very hard. Donuts (in winter), differentiated into a flower (the larger, spherical, on trzoneczkach) and leaf (long, sitting). Leaves jajowato - elliptical, 4-10 cm long, pointed at the apex, at base rounded or wedge-shaped, with both sides of the green and covered (at least young) adjacent hairs. In the autumn leaves and red brazowoczerwone. Flowers small, golden-yellow, fragrant, appear in spring (March - April) before the development of leaves. Fruit dark red, ellipsoid, 1.5-2 cm long, with a large, hard stone. Ripen in September - October.
    It occurs in the south - eastern Europe, the Caucasus, in Asia Minor. grows in oak forests widnych and hornbeam (the hull) and the dry, sunny slopes of ravines and valleys.
   It has long been cultivated in many countries, also outside the natural range (also in Poland). In the past, particularly valued as a fruit tree. Completely resistant to frost and very resistant to drought. It requires fertile soil, permeable, rich in calcium compounds (alkaline). Grows well in urban conditions. Very attractive and decorative in flower and autumn, when fruits ripen, they turn hard and then leaves. In winter, twigs with flower buds suitable for forcing, like forsythia branches. Excellent shrub for large parks and green housing estate. Should find wider application in the south - eastern Poland. Should be planted singly in lawns and on the outskirts of large clusters of trees. Bears fruit abundantly only in sunny places. Suitable to cut hedges. Reproduces from seeds. Fruits used in tinctures, jams and jellies. In a state of full maturity (after falling), sweet and tasty.

White dogwood cultivar Aurea białobrzegowa Dereń biały Aurea odmiana białobrzegowa

Dereń biały Aurea odmiana białobrzegowa
[Cornus alba Aurea Elegantissima (argenteo-marginata,variegata)]

Pochodzi ze wschodniej Europy, Syberii, Chin, Korei. Krzew wysokości do 2-3 metrów osiągający taką samą wysokość. Bardzo szeroko rozrastający się dzięki pokładającym się i zakorzeniającym gałęziom. Na wolnych przestrzeniach i na glebach wilgotnych tworzy z biegiem lat szerokie, gęste kępy.
Pędy i starsze gałęzie jaskrawoczerwone, błyszczące, szczególnie intensywnie zabarwione w zimie. Kolor ten jest tym silniejszy, im krzew ma bardziej słoneczne stanowisko. Jesienią czerwonofioletowe. Młode pędy w lecie pokryte sinym nalotem. Liście jajowate lub jajowato-eliptyczne, u nasady zaokrąglone, długości 4-8 cm, od spodu sinozielone. Liście są całkowicie żółte. Nerwów bocznych zwykle 6 par. Po utracie liści bardzo dekoracyjny ze względu na jaskrawoczerwone gałęzie. Kwiaty żółtawe, w niewielkich, płaskich baldachogronach średnicy 5 cm. Kwitnie w maju - czerwcu, a następnie powtarza kwitnienie aż do jesieni. Owoce sinobiałe lub niebieskawe, dojrzewają w sierpniu -październiku.
Można przycinać i stosować na żywopłoty. W dużych parkach należy sadzić pojedynczo lub w grupach na dużych powierzchniach otwartych łąk i trawników.

Najzupełniej wytrzymały na mrozy i mało wymagający w stosunku do gleby. Najlepiej rośnie na glebach wilgotnych, nawet podmokłych, torfiastych (łąkowych), jednocześnie jest wytrzymały na suszę i mróz. Znosi zanieczyszczenie powietrza i dobrze rośnie w miastach i w okręgach przemysłowych. Najkorzystniej rośnie w pełnym oświetleniu i najefektowniej się przebarwia. Można przycinać i stosować na żywopłoty i szerokie szpalery. Bardzo ozdobny w okresie bezlistnym. Dereń jest jednym z podstawowych zadrzewień miejskich, głównie w nowych osiedlach, lecz także przydrożnych, wiejskich, w ośrodkach rekreacyjnych i innych. W dużych parkach należy sadzić pojedynczo lub w grupach na dużych powierzchniach otwartych łąk i trawników. Pamiętać należy, że krzew ten rozrasta się szeroko i jest ekspansywny. W szkółkach rozmnaża się z sadzonek zdrewniałych. Młode rośliny rosną szybko.

White dogwood cultivar Aurea białobrzegowa[Cornus alba Aurea Elegantissima (argenteo-marginata variegata)]It comes from eastern Europe, Siberia, China, Korea. Shrub up to 2-3 meters of reaching the same height. Very broadly expanding thanks zakorzeniającym pokładającym and branches. For free space and on wet soils over the years creates a broad, dense clumps.Shoots and older branches of bright red, shiny, especially intensely colored in winter.This color is the stronger, the shrub has a more sunny position. Czerwonofioletowe autumn. Young shoots in summer covered with glaucous bloom. Leaves ovate or jajowato-elliptical, rounded at the base, 4-8 cm in length, from the bottom sinozielone.The leaves are completely yellow. Lateral nerves usually 6 pairs. After the loss of highly decorative foliage because of the bright red branches. Flowers yellowish, in small, flat baldachogronach 5 cm diameter. It flowers in May - June, and then repeats until the autumn flowering. Sinobiałe or bluish fruits, ripen in August-October.Can be cut and used for hedges. In large parks should be planted singly or in groups in large areas of open meadows and lawns.Completely resistant to frost and very demanding in relation to the soil. Best grown in moist soils, even wet, peaty (meadow), while it is resistant to drought and frost. It tolerates air pollution and grows well in cities and industrial districts. Most preferably grows in full light and najefektowniej to burnishing. Can be cut and used for hedges and wide rows. Very decorative in the leafless period. Dogwood is one of the main urban trees, mainly in new settlements, but also the roadside, rural, recreational centers and others. In large parks should be planted singly or in groups in large areas of open meadows and lawns. It should be remembered that this shrub grows widely and is expansive. The nursery propagated from cuttings woody. Young plants grow quickly.

white dogwood Dereń biały

Dereń biały
[Cornus alba Sibirica]

Pochodzi ze wschodniej Europy, Syberii, Chin, Korei. Krzew wysokości do 2-3 metrów, bardzo szeroko rozrastający się dzięki pokładającym się i zakorzeniającym gałęziom. Na wolnych przestrzeniach i na glebach wilgotnych tworzy z biegiem lat szerokie, gęste kępy.
Pędy i starsze gałęzie jaskrawoczerwone, błyszczące, szczególnie intensywnie zabarwione w zimie. Jesienią czerwonofioletowe. Młode pędy w lecie pokryte sinym nalotem. Liście jajowate lub jajowato-eliptyczne, u nasady zaokrąglone, długości 4-8 cm, od spodu sinozielone. Nerwów bocznych zwykle 6 par. Jesienią liście przebarwiają się na brunatnoczerwono. Po utracie liści bardzo dekoracyjny ze względu na jaskrawoczerwone gałęzie.
Kwiaty żółtawe, w niewielkich, płaskich baldachogronach średnicy 5 cm. Kwitnie w maju - czerwcu, a następnie powtarza kwitnienie aż do jesieni. Owoce sinobiałe lub niebieskawe, dojrzewają w sierpniu -październiku.

Można przycinać i stosować na żywopłoty. W dużych parkach należy sadzić pojedynczo lub w grupach na dużych powierzchniach otwartych łąk i trawników.
Najzupełniej wytrzymały na mrozy i mało wymagający w stosunku do gleby. Najlepiej rośnie na glebach wilgotnych, nawet podmokłych, torfiastych (łąkowych), jednocześnie jest wytrzymały na suszę. Znosi zanieczyszczenie powietrza i dobrze rośnie w miastach i w okręgach przemysłowych. Najkorzystniej rośnie w pełnym oświetleniu i najefektowniej się przebarwia.

white dogwood
[Cornus alba sibirica]

It comes from eastern Europe, Siberia, China, Korea. Shrub up to 2-3 meters, very broadly expanding thanks zakorzeniającym pokładającym and branches. For free spaceand on wet soils over the years creates a broad, dense clumps.
Shoots and older branches of bright red, shiny, especially intensely colored in winter.Czerwonofioletowe autumn. Young shoots in summer covered with glaucous bloom.Leaves ovate or jajowato-elliptical, rounded at the base, 4-8 cm in length, from the bottom sinozielone. Lateral nerves usually 6 pairs. In autumn leaves change color in thebrunatnoczerwono. After the loss of highly decorative foliage because of the bright redbranches.
Flowers yellowish, in small, flat baldachogronach 5 cm diameter. It flowers in May - June, and then repeats until the autumn flowering. Sinobiałe or bluish fruits, ripen in August-October.
Can be cut and used for hedges. In large parks should be planted singly or in groups in large areas of open meadows and lawns.
Completely resistant to frost and very demanding in relation to the soil. Best grown inmoist soils, even wet, peaty (meadow), while it is resistant to drought. It tolerates air pollution and grows well in cities and industrial districts. Most preferably grows in full light and najefektowniej to burnishing.

Sposób na fioletowy balkon. Purple balcony.

Fioletowy balkon.
Jeżeli macie balkon od północy lub zachodu to można uprawiać bakłażany na balkonie, w 25 cm doniczkach, które można poustawiać wzdłuż ściany balkonu. Jego fioletowe kwiaty i fioletowe owoce będą wspaniałą ozdobą twojego balkonu przez całe lato.



Purple balcony.
If you have a balcony on the north or west, it can be grown eggplants on the balcony, in 25 cm pots, which can be set up, along the wall of the balcony. Its purple flowers and purplefruits are a great decoration of your balcony all summer.

BAKŁAŻANY-OBERŻYNA JAK UPRAWIAĆ W POLSKIM KLIMACIE.

BAKŁAŻANY - OBERŻYNA JAK UPRAWIAĆ W POLSKIM KLIMACIE.

Niewiele osób pewnie wie że bakłażany zwane potocznie oberżynami są roślinami tropikalnymi. Do kiełkowania potrzebują temperatury powyżej 21stopni i bardzo ciepłego klimatu do dalszego rozwoju, dlatego w Polskim klimacie koniecznie musimy uprawiać je w szklarni.


Pikowanie.

Delikatnie pikujemy BAKŁAŻANY uważając by trzymać je tylko za liście w przeciwnym wypadku możemy uszkodzić bezpowrotnie łodygę.

Sadzenie
bakłażany powinny być sadzone stosunkowo głęboko tak aby pierwszy liść znajdował się na poziomie ziemi. przy każdej roślinie robimy zagłębienie w ziemi, żeby ułatwić roślinom wchłanianie wilgoci.

 Jak uzyskać więcej owoców?

Jeśli usuniemy stożek wzrostu pędu nad piątym listkiem w momencie, gdy roślina będzie miała 6-7 liści pobudzimy do rozwoju boczne stożki wzrostu rośliny. Usuniemy później pędy boczne za drugim lubpiątym liściem rośliny licząc od ostatniego kwiatka, dzięki temu otrzymamy roślinę o krzaczastym pokroju, na której wyrośnie dużo więcej owoców.

Nie więcej niż cztery.
 Jeżeli nie hodujemy bakłażanów w ogrzewanej szklarni powinniśmy ograniczyć się do czterech owoców na każdym krzaku, na jednej gałązce powinien się znajdować tylko jeden owoc. kiedy zawiąże się jeden owoc obrywamy wszystkie dodatkowe kwiaty, pączki oraz pędy.

Susza

Największymi wrogami bakłażanów jest susz i zbyt niskie temperatury powietrza, w znacznym stopniu ograniczają one wzrost rośliny. natomiast gorące i suche powietrze zachęca do ataków przędziorka. Nie zaleca się wiec wietrzenia szklarni w upalne dni, dobrze podlewać rośliny i nawozić je co 10 dni nawozem bogatym w potas. Dwa razy dziennie zaleca się spryskiwać rośliny ciepłą wodą aby zapewnić odpowiednią wilgotność powietrza.

Jak uniknąć goryczy bakłażanów

Gdy tylko ich skóra stanie się jędrna i błyszcząca zrywamy bakłażany, gdy zbyt długo pozostaną one na krzaku staną się gorzkie. Bakłażany smakują najlepiej jak zostaną przekrojone wzdłuż, posolone, położone przeciętym w dól na siatkowej półeczce, żeby straciły trochę soku i obeschły, dzięki temu stracą trochę soku i nie będą wchłaniały tłuszczu podczas smażenia i stracą gorycz.


Fioletowy balkon.
Jeżeli macie balkon od północy lub zachodu to można uprawiać bakłażany w 25 cm doniczkach które można poustawiać wzdłuż ściany. Jego fioletowe kwiaty i fioletowe owoce będą wspaniałą ozdobą twojego balkonu.




Aubergines - AUBERGINE how to grow CLIMATE IN POLISH.

Few people probably know that eggplants are commonly referred to as tropical plants, aubergines. Needed for germination temperatures above 21stopni and very warm climate for further development, because in the Polish climate, we must necessarily grow them in greenhouses.Quilting.Aubergines peaks gently taking care to keep them only for the list, otherwise we can irreversibly damage the stem.Plantingeggplant should be planted fairly deep so that the first leaf was on level ground. at every plant we recess in the ground to help plants to moisture absorption.

 How to get more fruit?If we remove the growth cone momentum of the fifth leaf when the plant will have 6-7 leaves pobudzimy to the development of the lateral plant growth cones. We will remove the side shoots after the second lubpiątym leaf plants from the last flower, so that we get a plant of bushy habit, which grows far more fruits.No more than four.
 If you do not breed in a heated greenhouse eggplants should be limited to four fingers on each bush, one tree branch should be only one fruit. loan when a fruit pulls away all the extra flowers, buds and shoots.DroughtEggplant is the biggest enemies of drought and air temperature too low, significantly limit the growth of plants. while hot and dry air encourages przędziorka attacks.Therefore not recommended for greenhouse ventilation on hot days, well-watered plants and fertilize them every 10 days fertilizer rich in potassium. Twice a day is recommended to spray the plants with warm water to ensure proper humidity.How to avoid bitter eggplantAs soon as their skin will be firm and shiny eggplants roar when they remain too long in the bush will become bitter. Eggplant will taste best lengthwise along, salted, laid down on the cut mesh shelf, to lose a little juice and obeschły, thanks to lose a little juice and will not be absorbed during frying fat and lose their bitterness.Purple balcony.If you have a balcony on the north or west, you can grow eggplants in 25 cm pots that can be set up, along the wall. Its purple flowers and purple fruits are a great decoration of your balcony.

Milin nazywany trąbką

Milin nazywany trąbką

Autorem artykułu jest Ryszard Marszałek


Pnącze, którego ozdobą są przepiękne, duże kwiaty o kształcie trąbki. Pochodzi głównie z Ameryki Północnej, oraz 2 gatunki pochodzą ze wschodniej Azji.
W Polsce sadzi się głównie odmiany milinu amerykańskiego, ze względu na jego odporność na mróz. Zdarza się jednak w bardzo mroźne zimy możliwość przemarzania, jednak wówczas następuje odrost od korzeni. Pnie się po podporach, pniach drzew i szorstkich ścianach budynków do wysokości 10 - 20 m. Do podpór mocuje się za pomocą korzeni czepnych, które znajdują się w węzłach pędów. Pędy nie mocują rośliny zbyt mocno, gdyż są grube i słabo się wiją, dlatego najlepiej rośliny należy dodatkowo mocować.
Milin jest rośliną wymagającą odnośnie stanowiska glebowego. Wymaga miejsca bogatego w związki organiczne i wysokiej żyzności. Podłoże winno być piaszczysto-gliniaste i zdrenowane. Wiosną trzeba roślinę zasilić nawozem, a ziemię wyściółkować wokół rośliny. Młode rośliny potrzebują więcej wilgoci, ale po kilku latach wytrzymują okresowe susze. Wiosną należy usuwać uschnięte lub przemarznięte pędy, oraz skracać pędy kwitnące w roku poprzednim zostawiając około 5 pąków. Zapewnia to wspaniałe kwitnienie.
Liście milinu złożone są z 9 - 11 listków zpiłkowanymi brzegami i zaostrzonym wierzchołkiem. Na dolnej stronie listków wzdłuż nerwu głównego występuje delikatne owłosienie.
Kwiaty w zależności od odmiany występują w kolorach: żółtym, pomarańczowym lub szkarłatnym. Wielkość kwiatów dochodzi do 10 cm długości i 5 cm średnicy, kształt rurkowato-lejkowaty. Kwitnie stopniowo od lipca do września. W przypadku alergików olejki eteryczne zawarte w kwiatach mogą wywoływać alergiczną pokrzywkę. Owocem milinu jest wydłużona torebka długości do 13 cm zawierająca oskrzydlone, spłaszczone nasiona.
Milin jest odporny na choroby i szkodniki. Czasami może zostać zaatakowany przez mszyce lub przędziorki. Może też wystąpić objawiający się białym nalotem na górnej stronie liści mącznika prawdziwy.
---
http://ryszard-wszystkoodomuiogrodzie.blogspot.com/

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Szparagi

Szparagi

Autorem artykułu jest REX


Malowidła i rzeźby z IV tysiąclecia p.n.e. świadczą o tym, że szparagi już wtedy były znane w Egipcie i Grecji. W państwie rzymskim podawano je w każdym bogatym domu.

Szparag dziko rosnący spotyka się w Europie, Azji Mniejszej zachodniej Syberii o północnej Afryce. Uprawa szparaga może trwać 10-15 lat, a pierwsze plony można uzyskać po dwóch latach od rozpoczęcia uprawy.

Część podziemna szparaga jest trwała, natomiast część nadziemna w naszych warunkach klimatycznych rozwija się wiosną, a zamiera jesienią. Szparag zapada w spoczynek pod wpływem niskiej temperatury lub suszy. Część podziemna szparaga, zwana karpą składa się z kłącza i korzeni, które z niego wyrastają. Są one bardzo silne i jest ich bardzo dużo. Na powierzchni kłącza znajdują się pąki, z których wyrastają pędy. Mięsiste pędy, nazywane wypustkami, są częścią jadalną szparaga.

Jeśli wypustki rosną bez dostępu światła, są białe. Pod wpływem światła zabarwiają się one początkowo na kolor różowo-fioletowy, a potem zielony. Gdy pędy rosną dalej, to drewnieją i silnie się rozgałęziają. Dorastają zwykle do wysokości 2m. Warto wiedzieć, że widoczne na łodydze trójkątne przezroczyste łuski są przekształconymi liśćmi właściwymi dla szparaga. Natomiast wyrastające z kątów łusek pęczki drobnych zielonych igiełek są to przekształcone pędy boczne – gałęziaki.

Szparagi mają drobne, białawe, różowawe lub żółtawe kwiaty. Owocem jest szkarłatna, kulista jagoda.

 Szparag jest ceniony ze względu na soczyste, delikatne wypustki. Wypustki mają małą wartość energetyczną, zawierają natomiast dużo witamin z grupy B, w tym PP, także witaminę C oraz wapń, fosfor, żelazo, kobalt. Zielone wypustki zawierają prowitaminę A. Szparagi mają nieco więcej białka niż większość innych warzyw.

Najlepsze są świeże wypustki, gdyż bardzo szybko po zbiorze pogarsza się ich smak, głównie wskutek zmiany stosunku cukrów do kwasów i zwiększenia się włóknistości.

Szparag jest uznawany za roślinę leczniczą ze względu m.in. na zawartość asparaginy, która działa pobudzająco na pracę nerek i reguluje gospodarkę wodą organizmu.

 Szparagi należy sadzić w miejscu ciepłym, słonecznym i osłoniętym. Uzyskuje się wtedy wcześniejszy plon, a wypustki są lepszej jakości. Nie powinno się sadzić karp, zwłaszcza szparagów zielonych, w rejonach późno występujących przymrozkach oraz w obniżeniu terenu, gdzie występują zastoiska mrozowe.

Szparagi bielone najlepiej uprawiać na glebie, która się szybko nagrzewa tj. piaszczystej o podłożu gliniastym albo na bardzo piaszczystej glebie gliniastej. Do uprawy szparagów zielonych nadają się wszystkie gleby gliniaste w dobrej kulturze. Nie należy jednak sadzić karp na glebach ciężkich, zimnych, o wysokim poziomie wód gruntowych.

Miejsce pod szparagi powinno być przygotowane już w roku poprzedzającym sadzenie karp. Glebę należy przede wszystkim odchwaścić, zwłaszcza z chwastów wieloletnich (perz, powój). Na jesieni nawozi się glebę obornikiem w ilości 60-80 kg lub kompostem w ilości 100 kg na 10 m2. Następnie glebę należy głęboko przekopać (40-50 cm) i dodać jeszcze około 0,5 kg soli potasowej na 10m2. Jeśli gleba jest kwaśna, to w roku poprzedzającym sadzenie karp trzeba ją zwapnować, stosując nawóz wapniowy węglanowy. Wapnowanie należy wykonać wczesną jesienią.

Materiałem wyjściowym do założenia szparagarni są karpy (jest to podzielna część szparaga), które uzyskuje się z nasion. Produkcja karp jest stosunkowo trudna, toteż lepiej kupić je w sklepie ogrodniczym. Zawsze kupujemy więcej roślin niż nam potrzeba. Rośliny zapasowe należy zadołować. Karpy szparagów najlepiej posadzić wzdłuż granicy warzywnika. Rząd szparagów zajmuje pas szerokości mniej więcej 1,5 m. Do założenia szparagarni najlepsze są rośliny jednoroczne. Powinny one mieć 7-8 grubych mięsistych korzeni i zdrową karpę z 4-5 grubymi pąkami. Do sadzenia karp przystępuje się wiosną tj. od końca marca do połowy kwietnia. Można sadzić później, ale wzrost świeżo posadzonych karp jest wtedy słabszy. Najlepiej jeśli rzędy będą przebiegać w kierunku północ-południe.

Jesienią w miejscu przeznaczonym pod szparagi zielone wykopujemy co 1,25 m bruzdy szerokości 40 cm i głębokości 20-25 cm. Wykopaną ziemię odkładamy z obu stron bruzdy w wały. Na dnie bruzdy, co 40 cm, usypujemy kopczyki. Wysokość kopczyka musi być taka, aby po posadzeniu karpy wierzchołek szczytowego pąka znajdował się 10-15 cm poniżej powierzchni zagonu. Korzenie roślin trzeba rozłożyć równomiernie na kopczykach.

Warto wiedzieć, że młode pączki szparagów formują się zwykle w jednym kierunku w stosunku do starszej części karpy. Kierunek wzrostu można rozpoznać po zaschniętych resztkach zeszłorocznych pędów. Karpy należy sadzić zgodnie z kierunkiem rozrastania się kłącza. Natomiast jeśli nie zastosujemy się do tego zalecenia, to w ciągu następnych lat pędy będą wyrastać z różnych stron bruzdy. Po rozłożeniu korzeni karpy na kopczyku przykrywamy ziemią tak, aby pąki pędów były przykryte 3-4 cm warstwą ziemi i starannie obciskamy.

Szparagi bielone sadzimy tak samo, z tą różnicą, że odległość między rzędami powinna być większa i wynosić 1,5 m, a odległość między roślinami w rzędzie 50 cm; głębokość bruzdy powinna wynosić 30 cm. Wierzchołek szczytowego pąka powinien znaleźć się na głębokości 20 cm poniżej powierzchni ziemi. Tak posadzone karpy wydadzą pędy pod koniec maja.

 Przez cały okres wegetacji należy pamiętać o odchwaszczaniu i podlewaniu w miarę potrzeby. Rośliny wymagają nawożenia pogłównego azotem. Nawożenie takie stosujemy trzykrotnie: po ukazaniu się pędów, w połowie lipca i w połowie sierpnia.

Co 2-3 lata szparagarnię należy nawieźć obornikiem lub kompostem. Nawozy te wprowadza się do gleby podczas jesiennych prac. Jeśli niektóre rośliny nie przyjęły się, to wykopujemy karpy i sadzimy zadołowane rośliny zapasowe. Uzupełnianie brakujących egzemplarzy jest konieczne dlatego, że dobrze plonuje tylko taka szparagarnia, która jest złożona z roślin w tym samym wieku. Rośliny zapasowe sadzimy zwykle na początku lipca, a po posadzeniu obficie podlewamy. Jesienią w pierwszym i drugim roku po posadzeniu wszystkie pożółkłe części roślin wycinamy sekatorem tuż nad ziemią i palimy, aby zniszczyć zarodniki grzybów chorobotwórczych oraz szkodniki.

Glebę między rzędami płytko przekopujemy, aby nie uszkodzić korzeni. W ciągu całego drugiego roku regularnie ją odchwaszczamy i płytko spulchniamy.

 Jeśli chcemy uprawiać szparagi bielone, wiosną trzeciego roku uprawy, gdy gleba jest już wystarczająco mocno nagrzana, zaczynamy usypywać wały. Do tego celu nadaje się ziemia z międzyrzędzi. Aby uformowane wały były równe, trzeba na końcach rzędów wbić słupki i naciągnąć sznurek. Wał powinien mieć wysokość 20-25 cm, a szerokość 0,5 m. Ziemia przeznaczona do usypywania wałów nie może zawierać kamieni i być zbrylona, gdyż uniemożliwi to wzrost prostych wypustem. Uformowany wał trzeba wyrównać grabiami i uklepać łopatą lub deseczką. Bardzo ważne jest dokładne uklepanie i wygładzenie ziemi, gdyż moment wybijania wypustem poznaje się po pękaniu ziemi na powierzchni wału. Białe wypustki można uzyskać tylko wówczas, gdy nie zdążą się one przebić na powierzchnię i zabarwić pod wpływem światła. Ziemię ostrożnie odgarnia się i ostrym nożem wycina wypustki tak, aby nie uszkodzić karpy i sąsiednich wypustek. Po wycięciu ich nagarnia się natychmiast ziemię, formuje wał i ponownie go wygładza. Wypustki rosą bardzo szybko, toteż zbiera się je dwa razy dziennie: rano i wieczorem.

Można też zbierać wypustki zielone, co jest dużo łatwiejsze, gdyż nie wymaga usypywania wałów, a rośliny rosną na płaskich zagonach. Wypustki zielone wycina się tuż pod powierzchnią ziemi w momencie, gdy osiągnęły mnie więcej 15-20 cm wysokości. Należy uważać, aby podczas ciepłych dni łuskowate liście na główkach szparagów nie rozluźniły się. Szparagi zielone zbiera się raz dziennie lub raz na dwa dni.

Zebrane szparagi należy spożywać jak najszybciej. Jeśli jest konieczne ich przetrzymywanie, to najlepiej zawinąć je w wilgotny papier, ustawić ponownie w pojemniku i pozostawić w temperaturze 0 stopni C. Mogą być przechowywane do 10 dni.

Należy pamiętać, aby nie wyczerpać za mocno młodych roślin, w pierwszym roku uprawy zbiór kończymy 1 czerwca, natomiast w następnych latach do 20-24 czerwca. Zbyt późny zbiór obniża plon w następnych latach, pogarsza jego jakość i skraca czas trwania plantacji.

Po zakończeniu zbioru szparagów bielonych trzeba rozsypać wały. Należy to robić bardzo ostrożnie, aby nie wyłamać wyrastających pędów.

Nawet po zakończeniu zbiorów glebę w szparagarni trzeba odchwaszczać.

Plonowanie szparagów można przyśpieszyć o 8-10 dni przykrywając wały przezroczystą folią. Dzięki przykryciu temperatura gleby jest wyższa o kilka stopni niż w glebie bez przykrycia. Wypustki zaczynają wcześniej rosnąć. Folię nakłada się na początku kwietnia i pozostawia ją przez 3-4 tygodnie. Jej brzegi trzeba przysypać ziemią. Zbiór wykonuje się po odchyleniu folii.

---
http://abcogrodnika.blogspot.com

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl